Duuster - Aosem

De band Aosem bracht al eerder een EP met een albumcover die indruk op me maakte. Om de één of andere duistere reden bereikte de muziek niet mijn oren. In 2020 was het haast onmogelijk om via optredens kennis te maken met deze band. Ze maakten wel hun nieuwe album af en ergens in oktober kreeg ik contact met gitarist Erik Koerst.

Hij bracht eind december persoonlijk hun nieuwe album op Lp en Cd naar onze winkel.. Ik kan niet anders zeggen dat ik stevig onder indruk ben van hun noeste arbeid. Met ‘Duuster’ hebben deze mannen echt een nieuw hoofdstuk aan de Drentse pop toegevoegd. Lekker die gedurfde combinatie van streektaal en muziek waarin gitaren lekker mogen ronken alsof ze Tom Petty op de hielen zitten.

In die eerste 7 seconden van ‘Op Slöt’ trekt toetsenman Arnoud van Loo ons - met een speelse knipoog naar Armin van Buuren - de song in. Een volwassen nummer waarin gitaren, toetsen en die prettige stem van zanger Harmen Boels robuust worstelen met het toch missen van die vrouw. De mannen van Aosem hebben een rockende Americana-sound, waarbinnen elk instrument z’n momentum pakt. Luister maar eens goed hoe juist die dosering van toetsen, drums of basgitaar de band deze lekkere sound geeft. In ‘Iene Mooie Nacht’ is er dan ook nog eens fraaie harmonie in de zang.

De song ‘As ’t Altied Dan Zo Blef’ heeft een mooie opbouw en het verlangen om er een punt achter te zetten en weg te gaan. Klinkt muzikaal ook heel bevlogen, ’t is menis in één van de sterkste songs van dit album. Liefde is een motor maar ook een twijfelzaaier, dat hoor je in het duet van Harmen en Lusanne Boes (ook een mooie stem!). Het is net alsof Aosem al tien jaar ervaring in de pokkel hef, ‘Laot ’t Niet Gaon Regenen’ is een volwassen song waar levenservaring de ruis in de liefde is.

‘Nooit Meer’ is een machtige song over vergane commitment, die mede door z’n opbouw stevig boeit. Dit zou Edwin Jongedijk eens in het Grunnings moeten zingen, of Bruce in het Engels. Wat een magisch begin heeft ’t Is Pas Over As ’t Over Is’, met de mandoline van Rob Groenwold. Echt een nummer om je optreden mee af te sluiten. Ik geniet ook van de drumwerk van Lex Bekink die onlosmakelijk met de sound verbonden is.

En ze blijven verrassen, met de temporakker ‘Letste Keer’ waar toetsen en gitaren met elkaar duelleren, net als de zanger in z’n hoofd doet. In ‘Einde Verhaal’, waarin onder meer de basgitaar van Hilko Stoffers mooie dingen doet, woedt een heftige storm met code oranje door het liefdesleven, muzikaal ook nog eens magistraal omlijst. Dit moet live wel een kraker van jewelste zijn!

Mooi hoe in afsluiter ‘Mien Kompas’ de akoestische en elektrische gitaar het gevoel van de zanger weergeven die worstelt met de blues, de drankfles en de vrouw die z’n gedachten maar blijft beheersen.

De mannen van Aosem mogen berentrots zijn met dit puike album. Ik wil ze heel graag live zien, op het festival in Grolloo, de Witte Bal in Assen en gun ze het hele land als podium. Machtig!

(GJG 9,2) 

Tekst: Gert Jan Gjaltema ©