Album van de week

In 1987, ik werkte nog maar net op cd-afdeling, kwam van Bryan Adams de opvolger van het megasucces ‘Reckless’ uit. Ik hoorde Jan nog met Gerrie erover praten, dat ie qua verkoop wat tegenviel. In diezelfde tijd zat ik ook op een jeugdclub in Beilen (Ora et labora) en croste ik op m’n brommer elke donderdag op en neer hier naar toe. Dat deed ik met een cassettebandje met daarop nummers van Richard Marx en deze plaat van Bryan Adams. Ik draaide dit bandje grijs. De combinatie van onvervalste rock ‘n roll songs gecombineerd met serieuzer werk vond en vind ik nog steeds te gek.

Heerlijk om weer eens één van m’n  90’s favorieten van stal te halen. Mary Chapin Carpenter was één van de artiesten die in de jaren ‘90 de country van een alternatief gezicht voorzag. Met een mix van uptempo songs en mooie ballads was ik al gauw verslingerd aan haar muziek. Met name dit album uit ‘94 vind ik nog steeds erg mooi. Net zo mooi als de plaat ervoor ‘Come on, come on’.

Enige tijd geleden was ik in de Watertoren in Groningen voor een concert van deze jonge Australiër: Stu Larsen. Het eerste concert dat daar, ruim 10 meter boven de grond, gegeven werd. Best spannend met een liftje naar boven.

Garth Brooks, daar ben ik sinds 1990 mee groot geworden. Samen met o.a. Trisha Yearwood, Alan Jackson en Travis Tritt was hij de vaandeldrager van een nieuwe lichting country artiesten. Hij verkocht in de jaren 90 alleen al in de USA meer dan 100 miljoen albums, een werkelijk duizelingwekkend aantal. Garth trad gigantisch veel op, maar zelden in Europa (Ahoy in 1993, wat een belevenis). Hij zong de mooiste ballads en rockte op het podium met Kiss/Georgia Satellites en Billy Joel in z’n rugzakje. Deze tropenjaren leiden tot een sabbatical die maar liefst 13 jaar duurde.