Filters

Album van de week

Zanger en gitarist Fin Greenall toerde samen met bassist Guy Whittaker en drummer Tim Thornton als Fink met “The Perfect Darkness” tour door 14 landen in 60 dagen. Zeven nummers van het laatste Fink album, “Perfect Darkness,” staan op dit live album.
Het resultaat is in één woord… BELEVING. Werkelijk schitterend verpakt in een ruim 80 pagina’s tellend boekwerk met veelzeggende foto’s die sfeer en magie weten te duiden van deze muzikale roadtrip.

Het gaat goed met Johannes Sigmund alias Blaudzun. De Tears For Fears-cover “Shout” belandde op de DWDD-Recordings cd, een mooi interview in de Volkskrant, Noorderslag afgelopen weekend en live aanschuiven weer bij Matthijs. Er ligt dan ook net een nieuw (3e) album in de winkel.

In 2005 hoorde ik voor het eerst van Amos Lee. Deze singer-songwriter met jazzy inslag werd destijds op sleeptouw genomen door Norah Jones, bepaald geen verkeerde start. Zijn signature song “The Arms Of A Woman” kreeg veel airplay en deed bij Barend & van Dorp en het North Sea Jazz festival toen veel stof opwaaien.

Eind 2012 kwamen er te veel mooie albums tegelijk uit. Één daarvan was van Martyn Joseph, die mij aangenaam verraste met zijn 18e (!!) studioalbum. Martyn Joseph is een storyteller die je oren vangt met de muzikale omlijsting van zijn prachtige songs. Die lijken zo uit een songbook van John Mayer of Bruce Springsteen te zijn weg gelopen.

Soms heb je van die albums die stillekes aan je oren veroveren. Digger Barnes, inderdaad vernoemt naar iemand uit de tv-serie Dallas, is een bijzonder aangename verrassing. Als we dit album draaien is er steeds weer de reactie van “Wie is dit?”
Het inspireerde mij tot onderstaande recensie.

Eindelijk weer eens nieuw werk van Andi Almqvist. Ik begon me al een beetje zorgen te maken.
Andi Almqvist heeft wel een speciale plek in mijn muzikale hart. Hij heeft zo’n heerlijke stem waar melancholie en spijt in één lettergreep gevangen zitten, bijvoorbeeld in ‘Wormwood’ en ‘In the Land of Slumber.’ Bovendien weet hij z’n piano weer prachtig te beroeren met z’n gemoed als leidraad. Luister maar eens naar het ontroerende ‘Pornography.’

Heerlijk zo’n artiest die de muzikale hokjes een ferme schop onder hun hol geeft.
Gary Clark Jr., de Texas blues-man gaat dit jaar brokken maken en dat is zeker geen grootspraak. De blues, DE gitaar, een heerlijke stem en een open mind zijn de hoofd-ingrediënten van zijn muziek. Bovendien heeft de beste man ook een voorliefde voor smeuïg scheurende soul en houdt ook nog van hiphop vibe. Gaan er al alarmbellen bij je rinkelen?

In een intieme setting van een vleugel en een bijna muisstil publiek, ontlaadde in 2002 de Amerikaan Rich Wyman zich na alle hectiek van nonstop optreden tijdens de Wintergames in Salt Lake City. Duizende mensen kennen Rich Wyman vooral van dit soort intense optredens in diverse cafés, kroegen en theaters (en in de voorprogramma’s van o.a. Ilse deLange) die ons land telt.

In april 2005 kwam dit vijfde album van Rich Wyman uit. Deze Amerikaanse piano-rocker uit Utah had een roerige tijd achter de rug; de VS hadden nog steeds Bush als president en dat stak hem enorm. Ook was hij in die tijd heel actief t.a.v. het milieu en had hij net gebroken met zijn Nederlandse platenlabel.

Israel Nash Gripka is afkomstig uit het mid-westen van de VS waar de country net zo vertrouwd is als de lucht en water. Dat er een rootsalbum met iets bredere basis dan dit uit z’n pen vloeit verraad een bredere interesse dan alleen dat. Met deze 12 songs geeft Israel Nash Gripka een visite kaartje af waar je u tegen zegt.