Filters

Blog

Martyn Joseph is in de laatste jaren uitgegroeid tot één van m’n favorieten. Deze Springsteen van Wales heeft net als Bruce een sociaal geweten en laat dat transparant in z’n songs doorschemeren. Doordat zijn muziek hem overal op aarde heeft gebracht, liep hij ook tegen vele humanitaire misstanden aan. Hij richtte daarom vorig jaar de ‘Let yourself Trust’ op waarmee hij geld inzamelt voor kleine projecten waarmee hij weer wat lucht brengt in het leven van deze mensen. Hij nam tien songs van hemzelf opnieuw op en voegde daar het vlammende ‘Luxury of despair’ als nieuw song aan toe.

In de week van de blues verras ik jullie graag met een heel ander album. Alweer twee weken geleden vroeg een jonge man me erom, Woodkid, nog nooit van gehoord. “Doe me dan die Hozier maar”,  die toen draaide in de winkel. Nou als je mij dan wilt triggeren, moet je zo’n opmerking maken!! Dus moest ik gewoon die Woodkid gaan checken. Ik bestelde de cd en werd na beluistering totaal verrast, ouderwets heerlijk zelfs!

Met de Asser bluesdagen nog vers in het geheugen luister ik naar Hip Shakin’, het eerste album van de The Mississippi Kings, en denk ik terug aan het bluesweekend.

Bob Dylan verrast ons deze keer met een plaat die je niet direct van hem verwacht. Een album met songs uit de krochten van het Sinatra songbook. Wat direct opvalt is de stem, die is zonder kraak maar wel met smaak en hij straalt…vol romantiek! Don’t worry, geen platgetreden paden met songs als ‘My way’ en ook geen swing nummers.

Wow…wat is ’10 Songs of Ben Bullington’ een schitterend album, ik ben overdonderd door de nieuwe van Darrell Scott!! Sinds ‘Theater of the unheard’ uit 2004, volg ik hem min of meer en schuif deze trouwe vriend geregeld m’n cd-speler in. Maar deze keer was ik ook nog eens ontroerd door de prachtige combi van Darrell Scott’s stem en de songs op piano. Die raken diep en grepen me echt bij de strot.

Vorig jaar kon je een recensie van Jude Cole’s album ‘Start the car’ lezen. Dit is z’n voorganger , een heerlijk pop-rock album met emotionele diepgang. Uitgebracht in 1990, een jaar met de nodige commotie in m’n leven, was dit album letterlijk een houvast, die ik  verslonden heb.

 

Het concert van Douwe Bob (Postuma) in de Amer in maart dit jaar was werkelijk onwijs tof! Wat een gave gozer is deze gast, echt een muzikant puur sang. Speels, zeer muzikaal, open en gretig. Na het winnen van ‘de beste singer-songwriter’ in 2012 volgde z’n debuutalbum ‘Born in a storm’, een tof album.

Deze week is William Clark Green dan eindelijk aan de beurt, ‘the lucky bastard’. Ik had wederom nog nooit van deze gast gehoord maar ben aangenaam verrast. Ringling road is alweer z’n vierde album.

Het borrelde al een tijdje op allerlei fora, de naam Chris Stapleton. Chris wie? Chris Stapleton! Chris, nu 37 jaar, schreef een trits (hit)songs voor diverse country artiesten. Hij zat in de band the Steeldrivers en ook in the Jompson Brothers. Z’n collega’s dragen hem op handen…en wij op de cd-afdeling ook. Wat een magistraal en geweldig album is dit!!! Liefhebbers van Ryan Bingham, Israel Nash Gripka, Matt Andersen en Jamey Johnson raken hier helemaal van in extase!! Een schitterende stem in het genre (roots/country/blues) maar bovenal een liedjessmid die z’n weerga niet kent.

De afgelopen maand ben ik twee keer naar The Wood Brothers geweest, de eerste show van de Europese tour in de Oosterpoort in Groningen en de laatste show van de tour, in Lux in Nijmegen.
Nu vind ik, zoals jullie vast al eens gemerkt hebben, The Wood Brothers echt geweldig. Maar ik was ook heel aangenaam verrast door het voorprogramma dat de broers dit jaar hadden meegenomen, Carsie Blanton.